Staatshoofd van Palau
Men heeft misschien het gerucht ook opgevangen dat ik onlangs benoemd werd tot troonopvolger in de microstaat Palau. Ik kan bevestigen dat het hier niet om een gerucht gaat en dat ik wel degelijk weldra de troon van de Palause monarchie zal bestijgen. Velen vragen zich daarbij misschien af hoe het komt dat zulke toevalligheden mij en niet hen overkomen. Ik heb dit alles te danken aan mijn onophoudelijke nieuwsgierigheid.
De Palause democratie werkt namelijk niet zoals bij ons: mensen moeten er niet eens in de zoveel jaar staan schuifelen in een rijtje om duidelijk te maken door welke kandidaten ze het liefst teleurgesteld willen worden.
Evenmin gelooft Palau in dynastieën, waar mensen door hun familiebanden waaraan ze onherroepelijk vasthangen al weten dat ze ooit gekroond, gedecoreerd of verbannen zullen worden. Nee, de macht gaat er al eeuwenlang naar toevallige voorbijgangers. Kijken we naar de geschiedenis van Palau, dan zien we dat het eiland de afgelopen eeuwen werd geleid door verdwaalde zeemannen of drenkelingen die aanspoelden. Ik zou tal van anekdotes kunnen oprakelen over de leiders die er door de jaren heen zijn gepasseerd: over die ene zeeman die eerder al op een ander eiland was aangespoeld waar hij levende miniatuurpaardjes van had meegenomen die hij in zijn regeerperiode op Palau dag in dag uit over zijn handpalmen liet galopperen. Of hoe een van de koningen in de twintigste eeuw een verdwaalde parachutist was die niet kon geloven dat er nog plaatsen op aarde waren waar ze geen Engels spraken en de taal meteen invoerde als officiële landstaal, wat leidde tot spraakverwarringen die tot op de dag van vandaag doorleven. Geen mens die elkaar er nog verstaan kan.
Deze manier van leiders kiezen was dus niet altijd een onverdeeld succes. Zodra deze verloren gelopen mannen het gevoel van macht kregen, was de lol eraf. Vaak werd hen op dat moment die macht door de oorspronkelijke inwoners weer ontzegd, en de koningen hebben elkaar in sommige periodes van de geschiedenis soms te snel na elkaar moeten opvolgen. Dat Palau meer paleisrevoluties heeft gekend dan diersoorten zegt genoeg.
De macht in Palau gaat al eeuwenlang naar toevallige voorbijgangers.
Gelukkig zijn de tijden veranderd. Sinds het internet is het de Palauzen makkelijker gemaakt. Nu mensen nauwelijks nog overboord vallen en aanspoelen, kiezen ze in Palau hun leiders uit de toevallige bezoekers van de officiële landswebsite. Wie surft naar www.palau.palau, wordt gevraagd om daar zijn naam achter te laten, zogezegd omdat ze je bezoek zo’n eer vinden dat eens in de week alle namen van de websitebezoekers worden omgeroepen door de officiële staatsradio.
Ik kwam een half jaar geleden op die website terecht nadat ik me een hele avond lang in eilanden wereldwijd had verdiept, voor een project dat zoals zoveel van mijn projecten nooit tot uitvoering kwam. Als een ontdekkingsreiziger zonder schip was ik online van eiland naar eiland gehopt, en toen ik op de site van Palau kwam en de uitnodiging kreeg om mijn naam om die reden achter te laten, vond ik dat wel een fijn idee. Het gebeurt niet vaak dat mensen aan de andere kant van de wereld over hun tong struikelen bij het uitspreken van mijn naam.
Waar ik niet van op de hoogte was, was dat al die mensen eveneens kans maken om via loting verkozen te worden tot nieuw staatshoofd. En zo gebeurde het dus: op een dag stierf de vorige koning van Palau en een dag later ontving ik een mail dat ik de eer en het genoegen had om de troon te bestijgen. In de bijlage zat een officieel uitziend certificaat, maar ik kreeg geen verdere instructies.
Dat is dan ook de bedoeling. Palau is namelijk een bijna niet te bereiken eiland. Wie er naartoe wil, heeft minstens enkele maanden nodig om zijn reis voor te bereiden en de helft van het jaar is het eiland door de barre weersomstandigheden niet bereikbaar.
Zo hebben de eilandbewoners het het liefst: dat de mensen die over hen regeren ver weg zitten, in een land waar het water maar kniehoog komt, in tegenstelling tot het water in Palau dat al jaren stijgt. Beter verdwalen dan nooit aankomen kan niet. Ik zal met andere woorden voor de periode dat ik op de troon van Palau zit niets beslissen over het leven daar, geen toespraken geven en geen handen schudden van andere staatshoofden. Hooguit zal af en toe mijn naam klinken door de luidsprekers in de stad, en mensen zullen juichen om zoveel staatsmanschap.
