Het WK voetbal
Vandaag begon dat vermaledijdede WK in Qatar. Ik had me voorgenomen om niet te kijken, maar al sinds ik 8 jaar oud ben, mis ik geen enkel wereldkampioenschap voetbal en ik ben een nostalgicus, en dus heb ik dat voornemen net als al die andere voornemens die ik dagelijks laat mislukken opzij geschoven en ben ik alsnog beginnen kijken. Met plezier kan ik daar aan toevoegen.
Ik ben uitermate blij dat ik mijn voetbalhart toch ben gevolgd, want wat ik daarnet zag tijdens de openingsmatch van het toernooi in Qatar had ik niet willen missen. Niet omwille van de voetbalkwaliteiten van de twee tegen elkaar strijdende landen – zijnde Noord-Macedonië en Oman – maar door het zeer bijzondere verloop van de wedstrijd. Het begon al bij de volksliederen. Weinigen weten wellicht dat het volkslied van Oman bestaat uit welgeteld 45 minuten stilte, waarbij de grimassen van zij die het volkslied uitbeelden de hele duur van het lied niet mogen veranderen. Jammer voor de beloftevolle spits van Oman die, net toen het volkslied in alle stilte werd ingezet, begon te geeuwen en dus de volle drie kwartier met zijn mond open moest blijven staan. Ik weet niemand ooit gehoord heeft van de woestijnvlieg, maar die houdt wel van vochtige, warme ruimtes, en dus moest er nog voor de wedstrijd begonnen was, al iemand gewisseld worden.
Maar het werd nog beter, want ook het aanwezige publiek was niet op de hoogte van de eigenaardigheden van de Omaanse hymne. Naarmate de minuten geruisloosheid aantikten, dachten steeds meer supporters in de stilte van de spelers van Oman een protestactie te herkennen tegen alles wat al zo uitvoerig over dit WK in de media is aangebracht. Daarop begon het joelen, zoals alleen beschaafde voetbalfans dat kunnen, en dat geluid begon steeds harder aan te zwellen, en na verloop van tijd begonnen ook de Noord-Macedonische spelers mee te roepen, de onverzettelijke blikken van hun tegenspelers beu.
Weinigen weten wellicht dat het volkslied van Oman bestaat uit welgeteld 45 minuten stilte.
Oorverdovend werd het geluid: ik zag live op televisie trommelvliezen springen, en ik meende in het publiek zelfs een sjeik te ontwaren die – met zijn witte hoofddoek in zijn oren gepropt – al deze trommelvliezen opraapte, misschien denkend dat je nooit weten kan of er iets mee te verdienen valt in postfossiele tijden. Ook ik moest het geluid op mijn tv op stil zetten.
Als mensen hier menen rond 17 uur een vreemd soort geruis te hebben opgevangen, dan kan ik hen geruststellen dat dat niet het gevolg was van een beginnende verkoudheid door een al te optimistische boswandeling in de eerste kou, maar dat het geluid wel degelijk van duizenden kilometers ver tot hier werd gedragen, in het gezelschap van Saharazand.
Zo werd de openingsmatch van het WK geen sportwedstrijd, maar een titanenstrijd tussen stilte en lawaai, vele malen spannender dan de wedstrijd die uiteindelijk alsnog begon en die gewonnen werd door beide ploegen.
