Busreis
Omdat de namen Hyppoliet en Ludwina op uitsterven stonden in Vlaanderen, hadden alle mensen die ooit de pech hadden gekend zo door hun ouders te zijn genoemd zich verenigd in een club. En het was met die club dat ik een bus deelde op de enige georganiseerde groepsreis die ik ooit in mijn leven heb gemaakt. Na een periode van liefdesverdriet en bijhorende eenzaamheid wou ik een reis maken die mij weer van het leven zou leren genieten. Alleen wist ik dat alleen op reis gaan daar weinig aan zou verhelpen en dus koos ik voor een groepsreis. Een reisbureau zei me dat er toevallig een plaats was vrijgekomen op een bus die twee dagen later voor drie weken naar Spanje zou vertrekken.
Toen ik op de weg naar Spanje ontdekte wie mijn reisgezellen waren, voelde ik me wat ongemakkelijk met mijn naam die nog tientallen generaties zou overleven. Ik vroeg me af of ik de plaats van een Ludwina dan wel een Hyppoliet had ingenomen. Nieuwsgierig polste ik bij de leden van deze vereniging of ze naast busreizen naar Spanje nog iets anders deden om het gebruik van hun namen in eer te herstellen. Het enige antwoord kreeg ik van een man die mij eerder een Marcel leek: “Elk jaar wordt de club wat kleiner. Dat is jammer, maar wat moet je doen? De mensen dwingen?” En hij keek erbij alsof hij al zijn hele leven gedwongen werd om dingen te ondernemen tegen zijn zin.
Na een eerste tussenstop raakte ik de groep kwijt.
Als de reis was gelopen zoals voorzien, dan had ik ongetwijfeld begrepen wat het betekent om als een Hyppoliet of Ludwina door het leven te gaan, dan had ik daar een verhaal over geschreven en jullie verbaasd met mijn haast encyclopedische kennis over dit nicheonderwerp, maar het liep anders. Na de eerste toeristische tussenstop in Spanje, bij een standbeeld van een 16de-eeuwse ontdekkingsreiziger, raakte ik de groep kwijt. De fysieke trekken van dat beeld deden me denken aan een goede vriend van me, zodat ik niet kon stoppen met er foto’s van te nemen en mij intussen gniffelend te verbazen over de gelijkenissen. De bus is toen zonder mij vertrokken. Toch denk ik dat zelfs als het beeld heel sterk op een onbekende had geleken, ik nog de bus zou hebben gemist. Diezelfde dag nog verdwenen immers alle Hyppolieten en Ludwina’s die Vlaanderen rijk was in een Spaans ravijn, en ik ben er door de jaren steeds sterker van overtuigd geraakt dat dat altijd al het opzet van de reis was geweest en dat ik achtergelaten werd omdat ze het niet konden verkroppen dat ook mijn naam in de krant zou komen.
De rest van de vakantie bracht ik door in een Spaans dorp waar iedereen zich Pedro liet noemen. Beu om uit de toon te vallen, liet ik mij ook zo aanspreken. Het haalde niet uit: ik voelde me alsnog eenzaam.
