Borsthaar
Hoe blij ben ik te lezen in de Weekend Knack van 7 september 2022 dat borsthaar eindelijk weer mag! Al sinds mijn 18de verspil ik eindeloos veel mentale energie aan het voortdurend intomen van mijn lichaamsbegroeiing.
Weliswaar met succes, want puur op wilskracht ben ik er in die 20 jaar in geslaagd om nauwelijks een vacht te ontwikkelen. En toegegeven: ik was er best wel trots op dat ik nooit mijn toevlucht heb moeten zoeken tot een scheertoestel om mij te conformeren aan de heersende norm.
Andere mannen hadden minder geluk: als wildemannen moesten zij door het leven gaan, nagewezen en uitgelachen werden ze, wat funest was voor hun man-zijn. Vooral zij keken vol bewondering naar me op, want hoe slaagde ik er als volwassen man in om mijn borsthaar zo efficiënt in de kiem te smoren?
Er is zelfs een periode geweest in mijn leven dat ik lezingen gaf op mannenweekends over mijn borsthaarbeheersing, die ik altijd afsloot met meditatietechnieken die men kon toepassen om te vermijden dat hun blote bast overwoekerd geraakte, een carrière die stopte toen ik andere hobby’s vond om mijn weekends mee te vullen.
De energie die ik hier aan verspild had, had ik ook kunnen steken in het uitvinden van wielen of warm water.
Dat die zelfbeheersing niet altijd even eenvoudig was, moet ik ook durven toegeven. Er zijn wel eens periodes in mijn leven geweest dat ik dacht een vogel voor de kat te zijn. Ochtenden waarop ik bijvoorbeeld een nieuwe borsthaar ontdekte net boven mijn tepel, die ik alleen met een urenlange concentratie zo ver kon dwingen dat ze zich terugtrok en niet langer liet zien. Dat alles kwam met een kost: al de energie die ik hieraan verspild had ik ook kunnen steken in het uitvinden van wielen en warm water.
Ik heb het zelfs ooit willen opgeven, maar de rede kwam altijd snel weer opzetten: het besef dat ik mij inspande om deze samenleving ter wille te zijn. Tegelijkertijd hoopte ik al een tijdje dat het tij zou keren. Er waren al enkele voortekenen. Sinds enkele jaren mogen vrouwen hun okselharen weer weelderig laten bossen, en ook kinderen hoeven zich niet langer te schamen om hun fijne snorretjes.
Blij dat het nu aan ons mannen is. Vanaf nu zal ik daarom ook mijn borsthaar de vrijheid schenken, me niet langer bezig houden met de mentale inperking en zonder schroom hemden dragen waarvan de drie bovenste knoopjes open staan. Maar ik waarschuw alvast: al die jarenlange ingehouden groeikracht zou wel eens kunnen leiden tot een wildgroei die mijn lichaam overstijgt.
Mocht u een van de komende weken plots merken dat uw tuin, straat of dorp is veranderd in een wildernis waarin exotische diersoorten zich schuilhouden, dan kan u er van uitgaan dat het mijn borsthaar is dat het leven zoals u het kende heeft overwoekerd. Ik kan daar alleen van zeggen: mijn excuses als dat u stoort, maar ik heb nu eenmaal de vrijheid om daar niet om te malen. Sterker nog: eigenlijk mag u van geluk spreken. Wij mannen horen nog steeds onze buik in te trekken. De dag waarop wij eindelijk ook dat mogen loslaten, zal alles wat u over deze wereld meende te weten horen kraken in hun voegen.
"Al die jarenlange ingehouden groeikracht zou wel eens kunnen leiden tot een wildgroei die mijn lichaam overstijgt.”
