Spiegel
Ik was al een flink eind in de dertig toen ik eindelijk het gevoel had voorgoed verlost te zijn van mijn irrationele angst voor spiegels. Die angst, die toegegeven wat onnozel klinkt, was een restant uit mijn kindertijd die ik in tegenstelling tot andere kindergedachten nooit helemaal van me af had kunnen schudden.
Het was niet zo dat ik doodsbang was van mijn eigen spiegelbeeld. Ik durfde best in de spiegel te kijken, maar vaak voelde ik me dan al na enkele tellen nerveus worden en keek ik weg, zo beducht was ik voor het moment dat ik mezelf plots niet langer zou herkennen of, nog erger, iemand anders mijn plaats zou zien in nemen.
Verbaasd was ik toen ik enkele jaren geleden las dat ik die angst deelde met Jorge Luis Borges. Hij heeft me er in zekere zin ook van af geholpen. Ik las dit weetje in een artikel over de Argentijn en ging daarna op zoek naar de brontekst zelf. Die vond ik niet. Er waren hier en daar wel wat losse citaten en wat verwijzingen in zijn gedichten, maar daaruit afleiden dat het om een diepgewortelde angst ging, vond ik wel heel vergezocht.
Verbaasd was ik toen ik las dat ik mijn angst voor spiegels deelde met Jorge Luis Borges.
Het moest een obscuur dagboekfragment geweest zijn, stelde ik me voor, eentje waarin de jonge Borges, nog voor hij blind zou worden, bijvoorbeeld noteert dat hij zich op een ochtend begint te scheren voor de spiegel en plots iemand anders in de spiegel ziet verschijnen.
En ik beeldde me in dat ik dat dagboekfragment zoveel jaren nadat het geschreven was, zou lezen en mezelf er in zou herkennen, me zou herinneren hoe ik op een ochtend ontwaakte, mij wilde scheren en via mijn spiegel recht een badkamer in Buenos Aires in de jaren 1930 binnen keek om er de verbaasde blik te treffen van een man van wie de ogen in de jaren daarna doffer en doffer zouden worden, tot ze niets meer zagen.
Nu sta ik elke dag 5 minuten voor de spiegel, en ik wacht.
