Bird songs
Deze ochtend werd ik wakker met het geluid van de snelweg op de achtergrond, dat voortdurend verstoord werd door vogels die elk wilden zingen zoals ze gebekt waren. Op zulke momenten zou ik beter meteen opstaan en aan de dag beginnen, want blijf ik liggen, dan begin ik te denken en voor ik het goed en wel doorheb lig ik dan te denken aan gebeurtenissen uit mijn leven van lang geleden, zoals vanochtend dus, toen ik mij plots een gesprek herinnerde dat ik jaren geleden had gehad met een jazzmuzikant.
Hij zat aan de toog van het café waar hij even voordien had opgetreden met zijn jazztrio en ik wilde hem laten weten dat ik zijn optreden goed vond, ook al kende ik niets van jazz, en hij wilde wel even met me praten maar vooral om zijn nieuwste cd aan mij te kunnen slijten. ‘Bird Songs’ heette die.
“Dat is uiteraard een verwijzing naar Charlie Parker,” – ik knikte, maar had geen idee wie dat was – “maar ook naar hoe we de cd opgenomen hebben. Wij zijn drie weken lang elke ochtend met onze instrumenten en opnameapparatuur een groot bos in Frankrijk ingetrokken. Nog voor het licht werd, omdat we graag het geluid van de vogels mee wilden opnemen. Supergevoelige microfoons hadden we bij. Elke dag, stipt om 7 uur, reed er enkele kilometers verderop een bakkersautootje. Dat was voor ons het teken om de opnames voor die dag te stoppen en ons de rest van de dag bezig te houden met het goede leven.”
Hij zette die laatste woorden kracht bij door een slok van zijn bier te nemen.
Geen idee of vogels aan elkaar deuntjes kunnen leren.
Ik dronk niet, maar vond het een fascinerend verhaal.
“Weet je wat het straffe is? Na een week leek het alsof sommige vogels de melodieën kenden. Er was één vogel – ik ken alles van jazz, maar niets van vogels, dus geen idee wat voor iets het was – die op den duur al deuntjes van Charlie Parker begon te fluiten terwijl wij ons nog aan het installeren waren. Vaak geprobeerd om dat op tape te krijgen, maar hij stopte altijd met fluiten van zodra alle opnameapparatuur klaar stond. Geniaal was dat. De opnames zijn paar maanden geleden, maar ik ben er zeker van dat die nu nog altijd elke ochtend ‘Yardbird Suite’ zit te fluiten. Geen idee of vogels deuntjes aan elkaar kunnen leren. Stel u voor dat als je binnen 20 jaar in dat bos wandelt, daar dan alleen nog vogels hebt die jazzdeuntjes fluiten, overgedragen van de ene generatie op de andere, en dat er andere vogels zijn die daar op reageren door nog wilder te gaan fluiten. Een eeuwigdurend jazzconcert, alleen maar verstoord door een bakkerswagentje dat in de verte voorbij komt. Man, als ik dat verwezenlijkt zou hebben, dan is mijn leven geslaagd. Maar dat is natuurlijk fantasie he”.
Hij lachte luid, hield de cd omhoog om mij nog een laatste keer duidelijk te maken dat ik net naar een verkoopspraatje had zitten luisteren en draaide zich met een droge ‘Fijne avond’ weg van mij, toen hem duidelijk werd dat ik de cd niet zou kopen.
Daar heb ik vandaag nog altijd spijt van, want ik heb mij zelf zo weer een avontuur ontzegd. Had ik die cd wel gehad, dan had ik, zo bedacht ik mij vanochtend, in het bijhorende boekje kunnen lezen waar dat bos precies was, had ik mij deze ochtend ziek gemeld op het werk en was ik daar naartoe gereden, om te luisteren hoe de vogels daar intussen fluiten.
