Het jaar loopt op zijn einde. Tijd voor de eindejaarslijstjes. Vandaag: muziek. In willekeurige volgorde.
Dit jaar heb ik misschien wel helemaal de omslag gemaakt naar het digitale tijdperk. Bandcamp heeft me met zijn Bandcamp Fridays wel wat geld gekost. Maar veel mooie muziek opgeleverd. Deze 27 cd’s heb ik met veel plezier ontdekt in 2021.
Yasmin Williams
Urban Driftwood (2021)
Geweldig sfeervolle instrumentale fingerpickin’, die goed is voor als je even weg wil uit de dagelijkse realiteit (Bandcamp)
Josh Kimbrough
Slither, Sour & Disappear (2020)
Als ik Yasmin Williams beu geluisterd was, dan kon ik mijn ziel zalven met deze gitaarplaat van Josh Kimbrough (Bandcamp).
Michael Chapman
Trainsongs: Guitar Compositions 1967 – 2010 (2020)
En als ik zowel Yasmin Williams als Josh Kimbrough beu geluisterd was, dan kon ik nog altijd terecht bij deze collectie instrumentals van de folkheld Michael Chapman. (Bandcamp)
Hypnotic Brass Ensemble
This is a Mindfulness Drill: A Reimagining of Richard Youngs’ ‘Sapphie’ (2021)
Het drie nummer tellende album ‘Sapphie’ van Richard Youngs is een van mijn favoriete albums allertijden. Een beetje als sigur Ros, maar dan ijler en minder esoterisch. Daarom was deze tributeplaat een beetje als thuiskomen voor mij. (Bandcamp)
Mary Lattimore
Silver Ladders (2020)
Deze harpplaat dook vorig jaar op verschillende eindejaarslijstjes op, daarom dat ik hem in 2021 ontdekte. Geen Joanna Newsom, maar met die instrumentele, atmosferische stijl tijdlozer. (Bandcamp)
Kath Bloom & Loren Conners
Restless Faithful Desperate (1982)
De dronken gitaar van Conners en het net buiten de lijntjes kleurende gezang van Kath Bloom haalde vorig jaar ook al mijn eindejaarslijstje, intussen is hun muziek aan het uitgroeien tot all-time favourite bij mij thuis. (Bandcamp)
Cory Hanson
Pale Horse Rider (2021)
Of deze zo goed is als Hanson debuutalbum, daar ben ik nog niet uit. Maar Pale Horse Rider heeft met zijn zeemzoetigere countryfolk wel de nodige draaibeurten gekregen. (Bandcamp)
Bonnie ‘Prince’ Billy & Matt Sweeney
Superwolves (2021)
Het vervolg op Superwolf, dat begin jaren 2000 mijn hart stal. Ook hier: supergoede muziek, maar tegen zijn voorganger haalt hij het nog niet. Ik heb het gevoel dat dit een groeiplaat is. Vraag het me binnen 5 jaar nog eens. (Bandcamp)
Chad Vangaalen
The World’s Most STressed Out Gardener (2021)
Ook een plaatje dat nog moet groeien, maar ik ben blij dat Vangaalen op dit album weer iets meer de balans gevonden heeft tussen zijn lo-fi-duivel en zijn lofi-engel. (Bandcamp)
Starflyer 59
Vanity (2021)
Vroeger gebeurde het voortdurend dat ik nieuwe groepen leerde kennen, maar toen had ik ook uren de tijd om muziek te luisteren. Toch blij dat het af en toe nog eens gebeurt, zoals met deze Starflyer 59. Doet me wat denken aan Sophia. (Bandcamp)
Damien Jurado
The Monster Who Hated Pennsylvania (2021)
In zijn eigen donkere, eenzame hoekje blijft Damien Jurado de ene goede plaat na de andere maken. Soms vallen die op in de overdaad, dit jaar zie ik hem nergens voorbijkomen. En dat terwijl hij gewoon erg goed is. (Bandcamp)
Ryland Bouchard & Marco Parente
Where The Wood is Shaped (2020)
Samenwerking tussen mijn sadcoreheld Ryland Bouchard & de Italiaanse zanger Marco Parente. Die twee frêle stemmen passen zeer goed bij elkaar. Alleen te beluisteren als je lid wordt van Bouchards fanclub. Ik zou daar niet over twijfelen. (Bandcamp)
Yard Act
Dark Days EP (2021)
Volgend jaar komt het debuutalbum van deze jonge Britse groep uit, en dat gaat wellicht iets groot worden. Ik vind deze snedige postpunk ook wel iets hebben. (Bandcamp)
Dean Blunt
Black Metal II (2021)
Dean Blunt was mij tot nog toe wat ontgaan, maar ik had zijn naam wel al vaak horen waaien. ER mij eens aan gewaagd, en deze tongue-in-cheek Britse lofi-rap beviel me zeer. (Bandcamp)
Arab Strap
As Days Get Dark (2021)
Blij dat mijn 2 favoriete Schotse droeftoeters (Aidan John Moffat en Malcolm Middleton) elkaar weer gevonden hebben. Even sterk als vanouds, hopelijk blijven ze elkaar vinden. (Bandcamp)
The Bonzo Dog Doo Dah Band
Gorilla (1967)
Op TV had je Monty Python, in de muziekwereld was The Bonzo Dog Doo Dah Band onovertroffen als het op British silliness aankwam. Dit jaar hun debuut ontdekt, de volgende jaren ga ik er wat dieper in graven.
Shannon Lay
Geist (2021)
De droevige folk van Shannon Lay had perfect geweest voor de natte, koude zomer van 2021. Jammer genoeg kwam deze plaat pas in oktober uit. (Bandcamp)
Lana Del Rey
Chemtrails over The Country Club (2021)
Hypercommercieel, maar ik heb toch een lichte aantrekkingskracht tot de muziek van deze popster. Blue Banisters, haar andere album van dit jaar, vond ik dan weer niets.
Ane Brun
How Beauty Holds The Hands of Sorrow (2020)
15 jaar geleden was ik dol op Bruns muziek, maar na een vreselijk optreden enkele jaren geleden was ze me kwijtgeraakt. Toch kan ik niet om dit album heen, want dit is een echte pandemieplaat, eenzamezielenmuziek. (Bandcamp)
Melissa Carper
Daddy’s Country Gold (2021)
Deze honky tonky countryplaat heeft niets diepzinnigs, niets melancholisch, maar is gewoon erg fijn om naar te luisteren. (Bandcamp)
Karen Black
Dreaming of You (2021)
Ik heb de hele tijd het gevoel dat ik Karen Black zou moeten kennen (ze acteerde in Easy Rider, zo leert Google mij), maar haar naam zegt me niets. Louter gekozen toen ik er iets van hoorde, maar deze compilatie van haar muziek uit de jaren 70 is erg fijn. (Bandcamp)
Nina Simone
Little Girl Blue (1959)
Elk jaar ontdek ik een of meer nieuwe Nina Simone-albums, maar nu zijn we bijna door haar hele discografie heen. Met zo’n debuut in de muziekwereld belanden, weinig deden het haar voor.
Lal Waterson
Teach Me to Be A Summer’s Morning (2013)
Bij dit album hoort eigenlijk een boek (of omgekeerd), maar ik ontdekte het tijdens een avondje YouTuben. Blijkbaar een welluidende naam in de Britse folkwereld, maar aan mijn aandacht was ze tot nog toe ontsnapt.
Gloria Ann Taylor
Be Worthy (2021)
Vergeten soulzangeres werkt aan haar comeback, maar sterft tijdens de opnames. Al wat overblijft zijn drie nummers. Dit had een opzienbarende plaat kunnen worden, blij dat deze drie nummers alsnog op de mensheid zijn losgelaten. (Bandcamp)
Blossom Dearie
Blossom Dearie (1957)
Stoemelings ontdekte ik dit jaar dat ’tout Doucement’ dat ik in de versie van Feist kende eigenlijk een cover was van deze Blossom Dearie. Lieflijke vocal jazz, zoals die in de jaren 1950 veelvuldig is gemaakt. Maar Blossom Dearie deed het erg goed.
Abner Jay
I Don’t Have Time To Lie To You (2021)
Abner Jay is mijn favoriete blueszanger of onemanband. Ruw, ongepolijst, en zeer grappig. En weer een andere versie van ‘I’m So Depressed’, zijn culthit. (Bandcamp)
